De held van de week: de bakker

Wat is mijn leven toch geweldig. Elke keer dat ik denk: bah, het is hier saai, ik verveel me, gebeurt er wel iets boeiends (want leuk is niet altijd het goede woord).

Ik heb al 3 dagen een dip. Alles is saai, ik heb geen vrije dag, alleen iedere dag veel vrije tijd, ik mis thuis en ik wil alleen in mijn holletje liggen met de foto’s van de mensen die ik mis dicht om mij heen. Zondag was het toppunt, ik heb alleen maar geslapen, uit heimwee en omdat ik hoofdpijn had. Maar gisteren was wel weer een lichtpuntje: de bassins schoongemaakt en samen met een vrijwilligster Nuri mogen verplaatsen. Nuri is ongeveer 20-25 jaar oud, een Caretta caretta, 45 cm doorsnee en heeft mijn schone kleren (trek NOOIT schone kleren aan als je die dag de bassins gaat schoonmaken) besmeurt. Nuri is op het moment de liefde van mijn leven hier. Hoewel Jam dinsdag ook wel redelijk mijn hart heeft gestolen, maar daarover later meer.
Na het schoonmaken van de bassins hebben we heerlijk in het groene (kunst-) gras gezeten en genoten van de zon. Onze beroepsbioloog kwam aanlopen met een lichtbruine baby schorpioen, een nu nog ongevaarlijk dier, die als hij eenmaal volwassen is heel veel pijn kan doen, maar die zeker niet dodelijk is. Per jaar, worden er hier op de campus ongeveer 4 vrijwilligers gestoken.
Daarna ben ik vooral lekker gaan relaxen en heb ik bijna 100 pagina’s gelezen in mijn fantasy-boek. En lekker niets gedaan tot aan het avondeten. Daar heb ik de kokkin van de dag van de wal in de sloot geholpen. Maar mijn eten was ook lekker (zonder bulghur en WEER met rijst), maar ik mis de aardappels en pasta heel erg.

Vandaag heb ik het ontbijt gemaakt, en verder niets gedaan. Ik had tijd nodig voor mezelf, en heb wat gelezen, geslapen, foto’s gekeken, een beetje e-mailadressen ingevoerd voor mijn stage. Daarna wilde ik gaan douchen, maar de douche was bezet, er stonden leren instappers voor de deur. De tweede keer stonden er rode crocs voor de deur, weer te laat. Nou dan niet, dacht ik nog. Toen de Franse jongen vroeg of ik zin had om mee naar de stad te gaan, was ik erg blij, mensen! Vrienden! E-mails!
Voor het eten gingen we al naar de stad, dus samen met de Franse jongen wat gegeten, en daarna naar onze favoriete bar: Jiks! Daar heb ik de eigenaar op laten kijken, ik wilde een hamburger zonder broodje en zonder saus, met patatjes, en daarnaast appelsap, net een kindermaaltijd. In het café heb ik mijn mailtjes beantwoord, met Arjen ge-skyped. En een beetje gefacebooked.

2 uur later dan gepland kwam onze masterstudent aankakken met haar autootje (dezelfde Fiat Uno als waar ik mijn fiets in heb gepropt). We moesten nog even naar de bakker toe om brood te halen. Daar aangekomen, brood en lekkere schuimpjes (@Sara: ze zijn lekkerder, minder droog en minder zoet dan in NL) gekocht.
Eenmaal weer in de auto wilde die niet starten. (En waarom, waarom weet ik toch altijd meteen wat er mankeert? Is het omdat mijn ouders vroeger altijd in barrels reden? Is het omdat ik gewoon technisch inzicht heb? Is het mijn instinct?) Hoe dan ook, ik had gelijk: de accu was leeg, en ik stelde voor om de auto te gaan duwen. De bakker kwam al naar buiten, kwam tot dezelfde conclusies en de bakker, de fransoos en ik gingen de auto duwen.
Maar het werkte niet, de masterstudent werd de auto uitgebonjourd, de bakker nam plaats. En ik en de fransoos maakte grapjes dat de bakker zo de auto kon jatten. Maar dan moest de auto natuurlijk wel starten, en dat deed hij niet.
Het klopt namelijk dat er ook nog een auto van het schildpaddencentrum is, maar bovenaan de berg is een slagboom, en wij hadden (11 km verderop) de (enige) sleutel. Dus die auto kon ons niet ophalen. De masterstudent legde het uit, en de bakker stelde voor ons ‘even’ te brengen.
Wij naar zijn vrachtwagentje, en hij doet de achterkant open, waar we onze spullen inleggen en de Fransoos stelt voor om achterin te gaan zitten, maar daar is geen sprake van. Wij naar de voorkant (plek voor 3 man) en gaan zitten. Nou ja, zitten. De bakker zit, de masterstudent ernaast, ik daarnaast en de Fransoos ergens op mijn rechterheup en de deur. Dat is niet zo’n geweldig idee.
Ik maak plaats, de Fransoos schuift onder mij, en ik zit uiteindelijk op schoot bij de masterstudent. Ik vraag haar nog of ze goed zit, maar ze zegt dat ik niet zo krampachtig moet zitten, en gewoon bovenop haar mag zitten. Dus dat doe ik maar. Bij de hobbels stoot ik mijn kop tegen het dak, en ik ben nog nooit zo blij geweest dat de locale politie net zijn ronde heeft gedaan, en lui is.
Onderweg halen we nog een auto in, waarbij ik en de Fransoos niet zo relaxed kijken. En we komen een aantal tegenliggers tegen, waarvan we de gezichten niet kunnen zien, maar waar we grapjes over maken. Ik: ‘we should do just like de Dutch Queen, smile and wave’.
Eenmaal bij het hek stappen we uit en bedanken de bakker heel hartelijk. Want ja, deze bakker is 24 uur per dag open, maar een lift krijgen, is toch wel heel, heel erg fijn om kwart over twaalf ’s nachts. Bij het hek wachten we op mijn favoriete vrijwilliger (not) en we besluiten maar alvast te gaan lopen. Ik doe mijn lampje van mijn mobiel aan, deels omdat ik graag wil zien waar ik loop, deels omdat ik bang ben dat we worden aangereden.
Er komt een auto aan, we stappen in, en de Fransoos en ik doen een aantal schietgebedjes, en hopen dat we niet het ravijn inrijden bij het keren van de auto. Natuurlijk gebeurd dat niet, maar met deze persoon wil ik liever niet in de auto zitten als hij rijdt… Hij is een echt gevaar op de weg, en zelfs als we al op de parkeerplaats komen, sloopt hij bijna het toegangsbord omdat hij te laat insteekt en met zijn wiel over een schuine balk rijdt.
Eenmaal thuis zie ik de nieuwe aanwinst die die middag is gebracht: Reçel ofwel Jam. Te voelen aan zijn vacht (ja, hij heeft een vacht, dus het is geen zeeschildpad) is het nog een heel jong katje. Ik buk me, steek mijn hand uit en hij geeft mijn hand kopjes. Ik denk dat ik wel vriendjes kan worden met Jam, en ik hoop dat hij liever is dan Pud(d)ing. Puding is zo lui dat hij als hij ergens ligt niet wil opstaan om geaaid te worden. En als hij geaaid wordt te lui is om naar de beroepsbioloog te gaan om gebakken vis te gaan eten.