En weer een dooie

Maar even laten weten wat ik hier weer meemaak.

Zondagavond komt er om half zeven een melding binnen dat er een gewonde zeeschildpad is in Antalya (450km verderop). De boswachter zal het dier tot halverwege brengen, of wij de schildpad daar kunnen ophalen. Ali, Mustafa en Meliha gaan eropaf, met een kistje met medicijnen, infuus, e.d., en een grote plastic bak, een kussen en handdoeken.
Wij kunnen niets anders doen dan eten koken en wachten. We vragen ons af wat het dier heeft, wat voor soort het is en ik hoop alleen maar dat het dier niet al te erg gewond of ziek is.
Om 22:45 bellen ze dat ze er bijna zijn, en vertellen dat het een groene zeeschildpad is. Ik vraag Fatih hoe er een naam wordt gekozen voor de schildpadden hier op het centrum. En dat schijnen de vrijwilligers te doen, de enige voorwaarde is dat het een Turkse naam is. Hij grapt dat Zübeyde wel een mooie naam is, mocht het een vrouwtje zijn.
Om 23:10 zijn ze eindelijk hier. Maar het ziet er niet best uit. Het is een vrouwtje en ze is klein en sterk verzwakt. Ze wordt in de informatieruimte annex huiskamer gezet, dicht bij het vuur. Fatih zoekt naar een hartslag, maar die is er niet. Dan begint hij te kijken of hij het dier kan reanimeren. Hij schudt het op de kop, maar er gebeurd niets. Dan schuift hij een tube naar binnen en gaat blazen. Langzaam gaat er lucht naar binnen, maar het gaat er niet meer uit. Ergens zit een verstopping. De buis wordt er weer uitgehaald en het dier wordt nogmaals op de kop gehouden. In de hoop dat er slijm of wat dan ook uit zijn keel schiet, maar er gebeurd niets.
De Franse vrijwilliger moet warm water maken van ongeveer 40 graden. Ze leggen het dier terug op haar buik, leggen er een handdoek overheen en gieten het water langzaam over haar heen. Dan gaat Fatih haar nog een keer beademen, en houdt haar nog eens op de kop. Eerst drupt er water van de natte handdoek naar beneden, dan uiteindelijk ook wat slijm. De lucht kan uit haar longen ontsnappen. Fatih beademt haar nog een paar keer, kijkt naar de oog reflexen, de reflexen om de anus (naar het schijnt de meest gevoelige streek), hij geeft haar pijnprikkels, maar er gebeurd niets. Om 23:50 stopt hij. De naamloze groene schildpad is dood, en de volgende dag zal de autopsie zijn.
Iedereen is in grafstemming en Ali zegt dat toen ze haar van de ene naar de andere auto brachten, er nog een zwakke hartslag was. Ze was heel erg verzwakt, en ze hebben haar vitaminen, adrenaline en pijnstillers gegeven. Ik zeg hem, dat ze dan in ieder geval geen pijn heeft gehad, toen ze stierf. 450 km is gewoon te ver geweest.

De volgende dag, legt Ali me uit dat er in de tuin tussen het centrum en het meertje 4 bomen dood zijn gegaan de afgelopen 5 jaar. Hij heeft het geobserveerd, en kwam erachter dat het komt door verzilting van de bodem. Dit komt omdat er zout water in de tanks zit, en de tanks binnen elke 3 a 4 dagen worden geleegd, en de tanks buiten (veel groter, maar zonder schildpadden) eens in de 10 a 14 dagen worden geleegd. Het water stroomt dan richting het meertje (wat toch al brak is), maar de pijplijn is te kort en het overspoelt een deel van de tuin. Hij vraagt of ik help een slootje te graven, en samen doen we dat. Het water gaat nu in een rechte lijn (voor zover dat mogelijk is met de stenen waar het omheen gaat) richting het meertje, zonder nog de rest van de tuin aan te tasten.
Daarna ga ik nog even schommelen met Justine in de tuin.

Na de lunch, is de autopsie in de operatiekamer. Ik mag de foto’s nemen. Maar als de onderkant van de schildpad helemaal is opengesneden komt er een enorme stinkende lucht uit. Ook zien de organen er veel beter uit dan die van de dagenoude zeeschildpadden van de vorige keer, en zitten er meer lichaamssappen in. Ik ben misselijk en geef mijn toestel aan de Franse jongen. Dan ga ik naar buiten en in de wind staan. Als ze klaar zijn legt Ali me uit dat de darmen verstopt waren, dat ze daardoor waarschijnlijk weinig at, en sterk vermagerd en verzwakt was.
Ze graven het ‘massa’-graf uit en leggen deze zeeschildpad erbij, dan gooien ze het gat weer dicht.

Ik ga samen met Baptiste, Justine en Fatih zwemmen. Het water is koud, en ik ben heel erg blij met mijn neopreen broekje. Dat is warm, maar het bovenlijf blijft koud. Na een paar rondjes zwemmen is het wel lekker! Wel gek om te bedenken dat er in Nederland sneeuw ligt!