Herinneringen aan Datça

Toen ik hier net een dag was, rook ik allemaal verschillende geuren, die me terugbrachten in mijn herinneringen. Ik rook geuren van bloemen die alleen maar in deze streek van Turkije groeien, of althans in deze samenstelling. Ik rook de geur van Turkse patatjes, van rook van een houtkachel, van de sigara börek en van de anti-muggenspul dat in al die jaren nog nooit is veranderd.
Ik hoorde de zee, die zo rustig tekeer gaat op het strand, en zag de kleuren van de roodroze achtige bergen en rotsen, die hier in deze streken zijn. Ik hoorde de schapen en geiten met hun bellen met rinkelen en af en toe hun gemekker. En ik kwam twee muilezels tegen, die vrij rondliepen, alleen aan elkaar verbonden door een touw.
Vanavond was het volle maan, en op de terugweg van Dalyan naar het strand stopte we om onderweg van het maanlicht te genieten. De master student, met haar legging en haar sportschoenen, danste op de oude Turkse manier met knippende vingers op de muziek van een Sas in de verte. En ik werd meegezogen naar Datça, naar Seval die ook op die manier kon dansen, met haar rode haar, haar sportschoenen en haar legging aan. Ik miste alleen de grote halskettingen en de grote hoed op haar hoofd.
Ik denk hier eigenlijk best wel vaak aan haar. Gisteren toen er een enorme spin (3cm doorsnee) de caravan binnenliep, dacht ik weer aan de spin die ooit over de lijst van een van haar kunstwerken liep. Het spotlicht scheen erop, en ik gilde, omdat de schaduw zo groot was als een vogelspin. En vanmiddag toen ik de beroepsbioloog in de tuin hielp en met mijn handen door het oranjerode zand ging, dacht ik aan haar tuin vol bloemen.
En nu, nu ik over haar schrijf, voelt het alsof ze eventjes op mijn schouder zit, even met me meegeniet en kijkt hoe het me hier afgaat, in het verre Turkije. Ik denk dat ze stiekem wel een beetje trots zou zijn. Op de manier waarop ik me hier staande houd, en me steeds meer durf over te geven aan de artistieke uitspattingen die me hier te beurt vallen. Mijn schrijflust is weer terug, net als de drang te fotograferen. En ik heb besloten, dat ik tijd ga maken om weer te beginnen met tekenen en schetsen. En het kunstenaarsbloed weer te laten stromen.

Taalbarrières en taalbruggen:
Voor de volgende keer: Wij leren soms op school het ezelsbruggetje ‘Ooievaar’ voor ‘Au revoir”. Waarvoor zou “Cacao vanille” een ezelsbruggetje kunnen zijn, voor de Fransoos onder ons.
@Sara: niet vals spelen, jij kent het antwoord!