Even wat open eindjes dichtknopen

In een voorgaande blog had ik het over een liefdesverhaal. Dat zal ik jullie vertellen. Zoals gebruikelijk neemt het leven soms een andere wending, zo ook nu. De barkeeper had me toevertrouwd dat hij de Française wel zag zitten. Ze hadden een aantal keer samen gedart, terwijl de rest van ons vooral achter een computer verschanst zat. En hij vroeg me of ik dat aan haar wilde doorgeven. Hij was zo verstrooid tijdens het afrekenen dat hij me veels te weinig teruggaf (zo’n 30 lira), en dat natuurlijk wel even goed maakte.
’s Avonds sprak ik de Française en zei dat ik haar later even wilde spreken, zonder de rest erbij. En toen we ons klaarmaakte om te gaan slapen in de caravan, vertelde ik haar van de Barkeeper. Ze glimlachte liefjes, maar liet niet zoveel los.
Twee dagen later viel het me op dat een van de werknemers spoorloos was, als zij er ook niet was en ze gingen vaker dan anders een strandwandeling maken of gewoon samen een peukje roken. Pas eergisteravond in het café viel het me op toen we met zijn allen daar waren. De barkeeper vroeg aan de Française of ik netjes de boodschap had doorgegeven. En ze zei van ja, maar dat ze aan iemand anders verknocht was. En diegene stond achter haar en sloeg een arm om haar heen. Pas toen vielen de puzzelstukjes op zijn plaats.
Gisteren viel ze in zijn armen in slaap, wat best wel schattig was. En vanochtend had ik een slechte timing toen ik de schildpaddentent in kwam, want hij wilde haar net zoenen. En hij keek ongemakkelijk naar me, en ging ineens iets opruimen, best wel schattig eigenlijk. Gek genoeg vraag ik me alleen maar af hoeveel ‘vakantie’-/’zomer’-liefdes deze twee mannen al hebben verslonden. Maar ja, wat gaat mij dat ook eigenlijk aan.

Het andere losse eindje is de vraag die ik in mijn vorige blog heb gesteld: waarvoor gebruikt de Fransoos de ezelsbrug ‘Cacao Vanille’. Nu ik deze blog schrijf, heb ik nog niet mijn blog ge-checkt, maar ben ik razend benieuwd naar de antwoorden. Misschien heeft iemand het wel geraden, misschien ook niet.
De beste jongen wilde weten hoe hij de liefde moest verklaren in het Nederlands. Hij begon met te zeggen: ‘ik kou van jou’, waarop ik hem uitlegde dat ‘I’m cold of you’ nu niet bepaald romantisch is. Uiteindelijk kwam de, voor de Fansen, moeilijke ‘h’ en zei hij het een paar keer goed. Maar onthouden kon hij het op een of andere manier niet. Tijdens het eten vroeg ik hem weer hoe je de liefde verklaard in het Nederlands en toen zei hij, “Cacao Vanille”. Ik kon er niets aan doen, maar ik lag helemaal dubbel van het lachen.
Maar ik moet het hem nageven, toen we in de auto op weg waren naar het vliegveld, zei hij ineens, “ik kan het zeggen, ik houd van jou.” Dus Fransoos, ik ga je missen met je fluitriedeltjes, je schunnige Franse liedjes en je perfecte timing om uit volle borst te zingen (toen iemand bijna over zijn nek ging, tijdens de eerste autopsie). En weer een ‘Saboteur’-dwerg minder. Er zijn er nu nog 5 van de oorspronkelijke 7 over.

En weten jullie nog hoe blij ik was dat ze hier een warme douche HADDEN? Nou raad eens, die is stuk! En het duurt nog wel even voor die gemaakt is, want of het ligt aan de boiler, of het ligt aan de bekabeling van de elektriciteit, of het ligt aan de zekering. Hoe het ook zij, vandaag maar met een teiltje en een beker ‘gedoucht’.
Als ik nu door mijn haar ga, sneeuwt het enorm. Misschien komt dat wel door het brakke water, waar we mee douchen, handen wassen, afwassen, etc. Het water komt uit het meertje hiernaast die bij storm in verbinding staat met de zee. De beroepsbioloog weigert ermee te douchen, en maakt altijd een teiltje bronwater (uit de berg hier om de hoek). Wat me weer op het volgende leuke klusje brengt:
Zo af en toe gaan we met enorm veel lege flessen en jerrycans (ik heb uitgerekend dat het goed is voor 250 liter water) naar het dorp Gökbel tussen Dalyan en het strand. Daar ligt een slang, en daarmee vullen we in ongeveer 20 a 30 minuten alle flessen en jerrycans. Nu we hier met zijn zevenen zijn, doen we ongeveer 3 a 4 dagen met dit water, wat we gebruiken om thee mee te zetten, te koken en dus mee te wassen.