Bureaucratie! De post…

Ik heb er al het een en ander over geklaagd, maar de postbezorging laat hier nogal te wensen over. Justine en ik wachtten al een tijdje op wat post, waaronder een pakketje. En toen we naar Dalyan gingen op onze vrije dag, om ons daar te vermaken (en Kaunos te bezoeken), gingen we maar eens navraag doen op het Postkantoor. Bij het departement pakjes bleek dat mijn pakje bij de douane in Fethiye lag, zo’n 70 km en +/- 60 Turkse lira verderop. Het pakje van Justine was onvindbaar.
Bij thuiskomst verteld over onze bevindingen. En ik kreeg te horen dat Ali (om redenen die ik straks nader uitleg) de volgende dag of de dag erna naar Fethiye moest. Ik vroeg hem of ik mee kon rijden en hij zou me laten weten wanneer hij zou gaan.
De volgende dag kregen we een telefoontje dat er post voor ons op het postkantoor lag, waarschijnlijk al een paar dagen. Cigdem kwam toch langs Dalyan en nam de post mee, waarna ik heel erg blij een plekje in de zon uitzocht en mijn valentijnskaart en lange brief begon te lezen.
Twee dagen daarna maakte hij me vroeg wakker. Iemand had gebeld, en hij moest meteen naar Fethiye toe. Ik kleedde me vlug aan, nam wat Rogge-crackers, pindakaas en een mes mee en stapte in zijn mooie rode pick-up.
Op weg erheen, vertelde hij me over een wandeling die hij daarvoor had geleidt als gids. En over de sores die het hem had bezorgd. Een Duitse vrouw had er na 7 km de brui aangegeven, toen ze al een eind van de bewoonde wereld en de verharde weg af waren. Ze kon en wilde geen stap meer verzetten en de Jandarme werd erbij gehaald. De Jandarme is te vergelijken met de Franse Gendarme (een soort van politie, maar dan voor de dorpen en het land eromheen en bemand door militairen).
De Jandarme kwam haar ophalen en Ali leidde tweemaal een groepje overige wandelaars (in de stromende regen) de laatste paar km door de bergen naar het eindpunt van de wandeling. Zijn hondje was helemaal verregend stiekem in de auto van de Jandarme gesprongen, maar die vonden dat niet zo erg. Nu wilde de Jandarme dat Ali tekst en uitleg kwam geven waarom hij deze mevrouw had meegenomen bij zijn wandeling.
Het was gezellig in de auto en ik genoot van de route, die me zo bekend is. Elke keer als ik naar Kas of Kekova ga, nemen we deze route, en het was daarom gek, dat we maar tot Fethiye gingen. Ik legde Ali uit dat ik alleen nog maar op doortocht was geweest in Fethiye en ik het niet echt een aantrekkelijke stad vond, planologisch gezien. Hij liet me het tegendeel zien.

Eenmaal in Fethiye dropte Ali me bij de douane en ging zelf op weg naar de Jandarme. Bij de douane moest ik een mooie som geld betalen, voor ik het pakje zou krijgen. Wat me duidelijk werd, was dat ik dat bedrag niet bij de douane kon betalen, maar dat ik daarvoor 2,5 km verderop bij het belastingkantoor moest doen. Bij mijn vraag waar het was, kon de douanier geen goed antwoord geven, ik moest maar het water volgen.
Eenmaal buiten had ik geen flauw idee waar ik heen moest, alleen een richting was me gegeven. Ik prentte me in waar ik was, en ging maar lopen in de richting die de douanier had aangegeven. Na 200 meter kwam ik een VVV tegen, liep naar binnen, en kreeg daar een plattegrond met een cirkeltje om het belastingkantoor heen.
Ik koos ervoor om langs het water te lopen, langs de haven en ik zag een aalscholver rustig op het water dobberen. Ik keek naar de Turken die een beetje rondhingen, de weinige toeristen die over de boulevard flaneerden en de politie die een beetje doelloos hun patrouille liepen.

Eenmaal bij het belastingkantoor waren er twee ingangen. Ik vroeg aan een van de mensen voor het gebouw waar ik moest zijn, hij wees me een kant op en ik ging naar binnen. Ik had geen idee waar ik moest wachten, maar na vijf minuten kwam ik erachter waar je een nummertje kon trekken. Een groepje mannen voor mij, betaalde een boete van 6.000 lira in contanten. Ik was geschokt. Toen ik eindelijk aan de beurt was, bleek ik bij de ‘boetes’ te staan, in plaats van bij de belastingen. Ik moest bij de andere ingang zijn.
Eenmaal bij de goede balie werd ik vlug geholpen, betaalde ik de invoerbelasting en werden er dertien stempels gezet en 2 handtekeningen. Daarna kreeg ik het bewijs van betalen mee en mocht ik weer terug naar de douane. Inmiddels was het 11:40, en ik wist dat ze in de meeste bedrijven pauze hadden van twaalf tot één, en ik wilde beslist voor 12 uur bij de douane terug zijn.
Ergens haalde ik een stuk chocolade en een flesje water vandaan (mijn brunch), at wat en liep en holde de 2,5 km terug. 11:58 was ik binnen. Daar bleek dat ze geen pauze hadden, maar ook dat daar mijn pakje niet lag. Ik kreeg een nieuw briefje, en werd naar het postkantoor gestuurd. Op mijn vraag waar ik die kon vinden, werd er vaag in dezelfde richting gewezen als het belastingkantoor.
Gelukkig had ik mijn plattegrond, en is er maar één postkantoor in Fethiye. Ik belde Ali op, dat ik er aan kwam. Hij zou ervoor zorgen dat het postkantoor niet dicht zou gaan, en op me zou wachten. Eenmaal op het postkantoor moest ik nog handelingskosten betalen en kreeg ik mijn pakje. Mijn slaapzak puilde uit de doos en er was tape overheen geplakt om de boel bij elkaar te houden. Ik kon wel janken en was boos op de Turkse PTT, want daar was het plakband van.
Ali en ik gingen nog wat drinken, en hij liet me Fethiye zien. De huizen die hij en zijn ex hadden gehad, waar ze hadden gewoond, de bar die hij had gehad aan het strand. En de kiosk met informatie over Zeeschildpadden die daar in de zomermaanden staat.
Eenmaal thuis was ik toch wel weer blij met mijn slaapzak, wat lekkere warme nachten betekend. En de glutenvrije toastjes zijn ook erg lekker! Verder zat er een hele lieve kaart van mijn moeder in.

De post komt dus wel aan, het duurt alleen wat langer dan verwacht. ‘Poste Restante’ ga ik maar niet doen, want dat heeft dezelfde nadelen, en de post blijkt toch op het postkantoor te worden bewaard. Wel heb ik het volledige adres gekregen van hier (inclusief postcode), dus dat zal ik mijn vrienden wel even e-mailen. En anders kan je de post ook opsturen naar mijn moeder, want die komt over 10 dagen hierheen.