Het Pavlov effect

Sommige mensen weten misschien wel hoe ik over voetbal denk. Het is een stomme sport als je ernaar kijkt op tv. Drieëntwintig man dribbelt achter een rond, stuiterend object aan, twee daarvan moeten buiten de buitenste lijnen blijven met allebei een vlaggetje in de hand. Een van de drieëntwintig kwijlt op een fluitje en heeft twee gekleurde kaartjes in zijn zak, die ontzag inboezemen en hem gezag geven. De twintig overige mannen schieten zo hard mogelijk tegen het ronde, stuiterende voorwerp, in de hoop die tussen drie palen aan de overkant van het veld te krijgen. Daarnaast zijn er nog twee mensen die heel hard proberen dat de bal niet tussen hun drie witte palen komen. En dan mag ik de laatste twee mensen niet vergeten, die braaf naast een van die drie palen staan te kijken, of het ronde voorwerp over een van de witte lijnen gaat.
Als het tweeëntwintig belangrijke mensen zijn, die daar over het veld rennen, alsof ze op jacht zijn, en alsof ze niet worden gadegeslagen, dan heb je nog de velen mensen (idioten in mijn ogen) die naar hen kijken. Ervoor zorgend dat de mensen op het groene veld met witten lijnen in felgekleurde apenpakjes bakken met geld verdienen. Ze kijken vanuit de hoogte, of vanuit de herriemakende kastjes bij hun in de grot of in een gedeelde grot met liters begiftigde vloeistof. Ze kijken allemaal of dat ronde voorwerp wel de juiste kant op gaat, of de tweeëntwintig man wel op de juiste plek staan. En of de op de fluit kwijlende man wel op tijd fluit of onterecht een gekleurd kaartje tevoorschijn tovert.

Toch was ik superblij met de wedstrijd van de Champions Leage tussen het Turkse Galatasaray en het Duitse Schalke 04. Waarom: dit betekende dat we naar de stad zouden gaan en dat ik internet kon scoren om het een en ander voor mijn stage te doen, en om even contact te hebben met het thuisfront. Het was fijn dat het Turkse team won, want dat bedierf de pret wat minder.

De echte reden waarom ik zo’n hekel heb aan voetbal weten slechts weinigen. Het is niet dat ik niets snap van voetbal. Ik weet wanneer er een panelty wordt gegeven, wanneer er een corner komt, in welk doel er moet worden gescoord, en dat na de wissel het juist het andere doel is. Ik snap dat wanneer de speler van het ene team voorbij een onzichtbare lijn is, en dan de bal krijgt toegespeeld hij ‘buiten spel’ staat en de bal naar het andere team gaat. En ik vind het net zo belachelijk dat er stiekem aan shirtjes wordt getrokken en dat daar soms een gele kaart voor wordt gegeven. Tweemaal geel voor dezelfde speler, betekend rood en dan moet dat team met één man minder verder.
Nee, de reden waarom ik zo’n hekel heb aan voetbal is, omdat mijn vader zo’n fan is. Toen ik klein was werden er weleens EK’s en WK’s uitgezonden in de zomer en dit was voor mij altijd jammer. Want als er ’s middags een belangrijke wedstrijd was, betekende dat voor mij, dat we niet naar het strand gingen. En met 45 graden en zon, en voor een waterrat als ik, wilde ik graag iedere dag naar het strand. En de voetbal en voorbeschouwingen weerhield me daarvan.
Een paar jaar geleden ontdekte ik, dat ik het juist heerlijk vond als er een wedstrijd was, want dat betekende dat het buiten muisstil was. Dan kon ik lekker rustig ergens heen, en zelfs de natuurgebieden leken dan alleen van mij te zijn. Het werd juist heerlijk om niet naar voetbal te kijken, want Nederland werd toch niet kampioen, dus mistte ik niets. Mijn hoop was altijd dat Nederland zo ver mogelijk kwam, maar niet de finale won. Lekker rustig op straat, en niet de zomerse gekte van kampioen zijn.

Laten we het maar het Pavlov effect noemen. Eerst vond ik voetbal verschrikkelijk, want ik kreeg dan niet wat ik wilde. En nu vind ik het heerlijk dat Galatasaray veel moet spelen, en ik hoop dat ze nog ver komen. Want dit betekend: vaker naar het café in Dalyan en vaker internet in dit van communicatieverstoken plekje. Want Selina had gelijk toen ze zei: ‘je stage is écht back-to-basic, zo zonder warme douche, zonder vaste telefoon en zonder internet.’