5 schildpadden gered en 1 nieuwe schildpad!

Vrijdagochtend kwam er een telefoontje binnen. Er waren zeeschildpadden gevonden in Bodrum. Geen details, maar er zou meteen na het ontbijt een clubje heengaan om ze op te halen. Tijdens het ontbijt kwam er een grote bus aan, en we waren bang dat het toeristen zouden zijn, maar nee hoor, dat was de elektricien die met een oude tourbus werd afgezet.
Eerst theedrinken, en daarna heeft hij de boiler van de douche gerepareerd, terwijl de anderen de auto klaarmaakten en wegreden naar Bodrum. Nog geen half uur later hadden we een werkende en warme douche, olé! ;-)
De ochtend ging traag voorbij, de bassins moesten worden schoongemaakt, maar we waren lui. Dus ik besloot maar een lekkere warme douche te nemen. Niet dat je lang schoonblijft als je daarna de bassins gaat schoonmaken, maar het gaat om het gevoel dat je schoon bent. Na het schoonmaken van de bassins ben ik begonnen met de ademhaling meten van de schildpadden.

Ondertussen was Fatih een vuurtje aan het stoken in de tent van de schildpadden, en werden de bassins weer gevuld met zeewater. Fatih is weer foetsie, en ik check rustig de zeeschildpadden, spoel de bassins na met zeewater, sluit het afvoerputje en verleg de waterslang. Als ik even later weer in mijn boek verzonken ben, ruik ik vuur. Op zich niet zo gek, als de kachel brand, maar ik kijk toch op.
De kartonnen doos, vlak naast de kachel is aan het gloeien. Eerst wil ik er een plens water overheen gooien, maar bedenk op tijd dat het water dan nat wordt. Ik verplaats de doos verder van de kachel vandaan, laat de ademhaling voor wat het is, en ga op zoek naar Fatih, die weet vast wel wat hij moet doen.

Als ik eenmaal Fatih heb gevonden, vraagt hij wat er aan de hand is. Als ik het uitleg, komt hij vlug met me mee, met een pook schraapt hij de smeulende resten karton van de doos. En zegt me dat ik een ramp heb voorkomen. De tent had wel in lichterlaaie kunnen vliegen, en dan hadden we dode zeeschildpadden gehad. En ik dacht alleen maar: ‘zie je wel dat een gezonde angst voor vuur niet zo erg is.’
Na dit kleine incident ga ik weer verder met de ademhaling van de schildpadden. Ze hebben nog geen vin verroerd, en het is zeer onwaarschijnlijk dat ze een hap adem hebben genomen in die ene minuut dat ik de tent ben uitgeweest.

Als drie van de vijf zeeschildpadden een tweede geregistreerde ademteug hebben genomen, komt buiten de auto van het centrum binnen. Ali laat me een 12 cm kleine, en helaas dode, Karetschildpad (Caretta caretta) zien. De Groene zeeschildpad (Chelonia mydas) ziet er halfdood uit. Ze hebben haar wat gegeven, en ze slaapt diep. Ik kijk naar de beestjes, haal mijn fototoestel en maak foto’s. Ze wordt naast de grote houtkachel gezet in een wastobben.
Justine en ik houden de wacht. Justine voelt haar huid, en die is enorm koud. Even denken we dat ze doodgaat en we vragen hoe dat zit. Maar schildpadden zijn koudbloedig, en haar reflexen werken nog. Voorlopig moeten we nog gewoon wachten, en gaan ze nog niets met haar doen.

Ik ga terug naar de schildpadden tent, en als ik naar de twee overige schildpadden kijk, waarvan ik de ademhaling nog moet meten, zie ik dat ze nog geen centimeter hebben bewogen. Ik ben blij, en een half uur later hebben ze allebei een hap lucht genomen, en kan ik terug naar de verzwakte, nieuwe zeeschildpad.

Ik kan medelen dat de groene zeeschildpad de nacht heeft overleefd. Nu is het wachten tot ze wat aansterkt. Maandag komt de professor een kijkje nemen. Tot zover dit verslag.