Stem van de zeeschildpad

Het verbaasd me elke keer weer, als er hier Turkse mensen over de vloer komen, wordt iedereen hier altijd voorgesteld met ‘dit is mijn vriend (arkadaş)’ en dan de naam. Ik vind dit nogal bijzonder, want hoewel ik de meeste mensen hier wel mag, weet ik nog niet zo zeker of het al echt vrienden van me zijn. Toch voelt het wel goed, om zo te worden aangesproken. Maar mijn vraag is dan “hebben ze wel een woord voor ‘collega’, en zo ja, gebruiken ze dat woord dan ook?” Ik heb nog geen tijd gehad om dit uit te zoeken, maar dat komt nog wel.

Verder heb ik nog een trieste mededeling: de nieuwe groene zeeschildpad is overleden. Gisteren hebben ze er autopsie op verricht, en kwamen erachter dat ze een hoop botten had gebroken. Daarnaast wisten we al dat ze haar schild had gebroken. Nu vragen jullie je misschien af of we hier nog weleens schildpadden redden. Het antwoord is tweeledig. Ja, we redden hier zeeschildpadden, en we hebben er nu 5 in bassins zitten, en voor vier van hen is het mogelijk om uitgezet te worden. Voor Fethiye, de Groene Zeeschildpad die haar schild op jonge leeftijd heeft gebroken, en waar (door een infectie) lucht onder zit, zal niet kunnen terugkeren in zee. In ieder geval niet tot ze een oplossing hebben gevonden voor de luchtbel onder haar schild, en voor de verlamde achterpoten.
Voor de andere vier is het slechts een kwestie van tijd, voor ze volledig zijn hersteld en kunnen terugkeren. Ze zullen een moeilijker leven hebben, omdat drie van hen een vin missen, maar ze zullen gewoon kunnen zwemmen en prooien kunnen vangen. En de dames zullen zelfs zich voort kunnen planten, als ze daar zin in hebben ;-).
Een Nederlandse vrouw die hier op bezoek kwam, merkte op dat het hier net een ziekenboeg is. Met allemaal zeeschildpadden die ziek en zielig zijn. Dit is in feite ook een ziekenboeg. De schildpadden die hier komen zijn er slecht aan toe, als ze binnen worden gebracht. Verzwakt, ziek, ondervoed, verwond. Dat is waarschijnlijk ook de reden, dat ze het niet allemaal overleven, zeker in de eerste 48 uur nadat ze zijn gevonden niet.

Toch vind ik het niet zo heel erg. Hier krijgen ze tenminste een kans, hoewel die misschien klein is. In het wild zouden ze helemaal geen kans hebben, daar zouden ze gewoon eenzaam ergens doodgaan. Hier lijden ze in ieder geval niet teveel, en hebben ze mensen die vechten voor hun leven.
Gisteren heerste er helaas wel weer een mineurstemming, want ja, we willen ze graag redden. Daarom zijn we hier, daarom is dit redding-, onderzoek- en revalidatiecentrum opgezet. Ach, volgende keer beter, hoop ik maar.

Sinds zondag ben ik begonnen met mijn project, en raad eens: sinds zondag is het weer een stuk beter geworden, en zit ik lekker binnen te kijken naar zeeschildpadden. Nou ja, eigenlijk mag ik ook niet klagen. Het is een prachtig gezicht om de schildpadden te zien hoe ze zich gracieus door het water bewegen. Het lijkt alsof ze vliegen, en ik snap helemaal waarom ze zo oud kunnen worden, als ze zich zo relaxt door het water bewegen.
Hoewel de schildpadden geen geluid maken, begin ik aan hun ‘stemmen’ gewend te raken. Sommige begin ik al te herkennen, en dat is leuk. Nee, ik hoor geen stemmetjes.
Hieronder zal ik het uitleggen in een gedicht:

Stem van de zeeschildpad

Prachtig is het geluid,
Van de ademteug
Van een schildpad,
De belletjes die ont-
Snappen aan neus en bek.
Het slissen van het
Inademen van lucht,
Voordat ze weer
Gracieus onderduiken.
Iedere zeeschildpad
Heeft een eigen geluid.
Niet dat ze communiceren
Doormiddel van klanken.
Nee, alleen het geluid
Van de ademhaling telt.
Het subtiele verschil,
Zit hem in de kracht van
Het in- en uitademen.
De één doet dat langzaam
De ander weer snel.
Sommigen vaak achterelkaar,
Anderen hebben aan één
Of twee happen lucht
Genoeg voor het duiken.

Maar bovenal beginnen ook de zeeschildpadden vrienden van me te worden. Ze hebben een eigen karakter en hun eigen kenmerken. En ze zijn mooi, heel mooi, rustig en doen gewoon hun eigen ding, als ze niet worden gestoord door ons, de oppassers.