Het schild bestaat uit platen

Samen met Ali ging ik op weg om een strandwandeling te maken. Hij was al een eind vooruit, omdat ik nog even mijn waterzak wilde vullen. Voor ons liep een stelletje, met een kind van een jaar of 10, ons tegemoet. Ze waren duidelijk op weg naar het centrum. De vrouw droeg een rode driekwart broek, en een vest om haar middel. De man had een zwart shirt en een grijze broek en het jochie stuiterde lekker op en neer. Ik had een vermoeden dat ze Nederlands waren. De vrouw zei ‘Merhaba’ tegen Ali, en toen ze langs mij kwamen zij ik ‘hallo’. Je had hun gezicht moeten zien! De verbijstering was prachtig. Maar we gingen allemaal ons eigen weg.
Op het strand wilde Ali een man met zijn harem (vier vrouwen in burka) fotograferen. Na twee foto’s bleek de batterij leeg te zijn. Ook was er vlak daarvoor gebeld, dat er een dode schildpad was gevonden door vissers, en wilde Ali paraat blijven. Dus hij ging terug naar het centrum, en ik vervolgde mijn weg over het zonnige strand, waar de zee en de lucht een wedstrijdje deden wie er het mooist blauw kon zijn.
Het strand was hard, want het had de nacht ervoor flink geregend en gestormd, en het zand was nog klam. Dit is mijn favoriete vorm van strand, want het zorgt ervoor dat je niet in de branding hoeft te lopen, en wel lekker harde grond onder je voeten hebt. Tijdens de wandeling vond ik wat mooie schelpen, die ik in mijn zak heb gestoken. Ook zag ik wat strandlopertjes heen en weer rennen in de branding, en ik ben vrij zeker dat het drieteenstrandlopers moeten zijn geweest. De andere ‘scoors’ (not) van die dag waren bonte kraai en wat meeuwen en huismussen.
Aan het einde van het strand, zo’n 4,5 kilometer verderop staan wat houten, groene huisjes, een uitkijktoren en uiteindelijk kom je bij de plek waar de rivier in zee uit komt. Daar keek ik wat in de verte, genoot van het uitzicht, het kleine haventje met bootjes, en keek gewoon eens rond. Ik bedacht me, toen ik naar de bootjes keek, dat ik nog helemaal niet in een bootje had gevaren, alleen in een roeiboot heen en weer was gepeddeld, maar voor de rest nog niet echt.

Op de terugweg zag ik Ali’s pick-up al van verre over het strand rijden. En ik liep zijn kant op, en hield hem tegen. Toen ik vroeg of ik mee mocht, bleek dat te mogen, hij was op weg naar de zeeschildpad die aan het einde van strand lag. En zijn hondje zat achterin de laadbak. Ik bedacht me nog dat ik die niet had gezien, maar zei niets.
Bij de bar aan het strand, ging Ali de paviljoeneigenaar vragen of hij iemand wist die een boot had, die ons zou willen helpen. Na vijf minuten hadden we een klein bootje met een buitenboordmotor, en een slissende kapitein die het wel spannend vond. We gingen naar een strand dat in deze tijd van het jaar eigenlijk verboden gebied is, vanwege de zeeschildpadden die er aan land komen.
Met zijn drieën gingen we naar het strand waar een grote, opgezwollen (door gasvorming vanbinnen), dode schildpad op zijn rug lag. De vinnen waren volledig uitgedroogd. Toen Ali haar met een stok omdraaide, bleek dat de verschillende plaatjes van het schild los hadden gelaten van het grote schild. En het dier zat onder de vliegen. Er was geen doodsoorzaak te vinden, dus hebben we haar daar maar laten liggen. Het zal als voedsel dienen voor wat wilde dieren, gieren, en bonte kraaien.
Op de terugweg was de stemming een beetje bedompt. Maar toen we na 4 minuten aankwamen in het kleine haventje kwam een blije, kwispelende hond op ons afrennen. Het dier werd helemaal gek van blijdschap toen hij zijn baasje (Ali) weer zag.
Halverwege stopte we, omdat een meisje van ons centrum in het zand zat te schrijven en filosoferen. We gingen nog een beetje rondkijken en zagen een Slangenarend bidden, boven een bergje. Ik was blij dat ik mijn eigen verrekijker had meegenomen. Ali vertelde dat onze luie kat Puding een slang van zo’n 70 cm had gevangen. Toen ik later Justine vroeg hoe groot het dier was, zei ze hetzelfde. De slang heb ik niet gezien, helaas, maar ja, het beest was toch al dood.