Room service en goede voornemens

Het mag hier in Dalyan dan wel ‘back-to-basic’ zijn, met 2 caravans met elk 4 stapelbedden, 1 klerenkast, 1 tafel en 1 stoel. Daarnaast hebben we 1 warme douche en 1 toilet op het terrein. Wel hebben we airconditioning (die ook als verwarming kan dienen) in de caravans. Toch heb ik het de afgelopen dagen goed voor elkaar.
Ik ben bezig met het observeren van de zeeschildpadden in de tent, voor 8 uur per dag. En ik wil ze graag de klok rond observeren, dus iedere dag begin ik op een ander tijdstip. Voor de komende 8 weken, is dit mijn project. Het heeft zo zijn voordelen, ik kan 8 uur per dag naar (voornamelijk slapende/rustende) zeeschildpadden kijken. En kijken hoe ze zich rustig voortbewegen. Ik kan in de tussentijd boeken lezen en schrijven, en mijn resultaten bijhouden.
Maar het heeft nog een ander voordeel: ik heb ‘room service!’ Als ik ’s middags begin, en pas na het avondeten klaar bent, komen ze lief mij een bord met eten brengen. En met Fatih en Cigdem als koks is dat zeker geen straf. En het heeft nog een voordeel, ik gebruik minder zout en kruiden, simpelweg omdat het zonder eigenlijk prima is, en ik niet in de verleiding kom.
Maar zo af en toe, als ik nodig naar de wc moet, en er niemand even een oogje in het zeil houd, voelt deze tent meer als een plastic groene gevangenis. De muren zijn doordringbaar, alleen mijn verstand houd me dan binnen. Het verstand dat zo graag goede data wil hebben, dat zo mierenneukerig perfectionistisch kan zijn. En dat ervoor zorgt dat ik mijn behoefte dan maar een aantal uur ophoud. Zoals we bij de plantenwerkgroep SJOC altijd zeggen: NH (natuurhistorie/biologie) gaat voor alles!

Sommigen zullen niet eens van dit iets afweten, anderen zullen dit verhaal misschien maar nauwelijks geloven. Feit is dat ik bezig ben om een van mijn weinige goede voornemens van dit jaar te bewerkstelligen: het overwinnen van mijn angst voor vuur. Op het moment van schrijven is het dinsdagavond en zit ik in de zeeschildpadden tent mijn project uit te voeren.
Het heeft vandaag de hele dag gestormd, en nu het avond is, is het helder geworden: dus het is hier ‘koud’, nou ja, koud… Een graad of acht is het denk ik, en dat is voor zeeschildpadden té koud. De airconditining draait op volle toeren, maar, hoewel het kreng luidruchtig en groot is, kan het niet gemakkelijk de hele tent verwarmen. Daarom is hier ook een mooie ijzeren kachel.
Net na etenstijd, heeft Fatih een doos met hout voor me neergezet, en heeft de kachel aangestoken, nu is het mijn edele taak om die brandende te houden. Sinds eergisteren doe ik dit nu, en ik begin het een leuk klusje te vinden. Het geluid van de zuigende schoorsteen, het knetteren van de boombast is heerlijk. De kleur van het gloeien van de as en van de oranje vlammen. De geur van Eucalyptus die me behoed voor de verkoudheid die iedereen hier lijkt te hebben. Het aanwakkeren van het vuur, door er naar te blazen. Waarom was ik ook alweer bang voor vuur?
O ja, ik weet het weer. Het is heet en het brand. En als je het verkeerd doet, prikt de rook in je ogen, totdat die tranen. Het is het tegenovergestelde van mijn lievelingselement: water. En het heeft aandacht nodig, veel aandacht, anders wordt het daarna weer koud. Toch is het ook geweldig om te zien hoe je het een creëert, en het ander juist vernietigd. Je creëer t warmte en as, door hout of boombast te vernietigen. De geur is heerlijk, en de warmte is zoveel fijner dan de droge lucht uit een CV of de airconditioning.
Ach, ik leer het nog wel een keer, het omgaan met vuur, er is weer hoop. Misschien leer ik ook nog wel hoe ik de kachel kan aansteken, maar alles op zijn tijd.