Tijdreizen deel 1

Afgelopen woensdag ben ik in het jaar 1986 beland. De hele dag wist ik al niet wat ik met mijn tijd aanmoest. Ik wist alleen dat ik de bus van 16:00 uur vanuit Gökbel naar Dalyan wilde hebben. Om half 3 had ik zo’n beetje alles gepakt, voor 3 dagen met mijn moeder. Mijn waterzak in mijn tas gedaan en was klaar om te vertrekken. Ik nam afscheid van de mensen op het centrum, en nam de short-cut (door het bos de berg op) naar de weg.
Cigdem riep me achterna dat ik misschien wel een lift kon krijgen van degene die net was weggereden. Maar dat ik dan wel eerder dan hem, op de weg moest zijn. Ik wist niet eens dat ik de berg (13%) op kon rennen met 7 kg op mijn rug, maar zoals jullie weten ben ik weer gezond en blijkbaar heb ik mijn conditie weer terug. Eenmaal op de weg, kreeg ik een lift van de meneer in de oude Tofas.
Via een stop in Gökbel en een stop om het gekochte biertje te nuttigen aan het meertje bracht hij me een heel eind naar Dalyan. Opeens moest ik eruit, want hij ging naar een ander dorpje. Toen ik 3 km verder Dalyan in liep, zag ik zijn auto daar staan, en stond hij in een tuin te kletsen. Vaag…
Ik deed wat kleine boodschapjes, bezocht het hotelletje dat ik voor 1 nacht had gereserveerd voor mij en mijn moeder en ging naar mijn favoriete Jiks toe, om daar te internetten en gewoon lekker te chillen. Om half tien belde ik mijn moeder, omdat ik had gezien dat haar vliegtuig was geland. En we spraken af dat we later nog wat zouden eten.
Een uur later zagen we elkaar bij het hotel. Spullen gedropt en de arme kruier met een loodzware tas vol eten naar boven laten slepen. De foodsupplies, maar hierover later meer. In de hotelkamer had mijn moeder het erover dat ze hier nog vrienden had. Toen ze net in Turkije was, had ze in een hotelletje gewerkt in ruil voor een slaapplaats op het dak. De namen wist ze ook nog, ene E. en ene B. De eerste was haar baas geweest, de tweede een hulpje.
Inmiddels was het elf uur ’s avonds en had ik toch sterke behoefte om iets te eten. We gingen terug naar Jiks en ik vroeg of we nog wat konden eten. Helaas, we waren te laat, de keuken was al dicht. Toch bleven we zitten, en bestelden wat te drinken. Nog geen tien minuten later kwam de eigenaar naar ons toe, wat we dan zouden willen eten. We bestelden, en ik was blij dat dit een beetje mijn stamcafé/-restaurant is geweest, de afgelopen 2 maanden.
Op het moment dat we wilden vertrekken, kwam mijn moeder B. tegen. Hij was weinig veranderd, sinds ze hem voor het laatst in 1986 had gezien. En hoewel zijn Engels slecht was, hadden ze dikke lol om oude herinneringen op te halen. En was het erg gezellig!