Eindelijk weer een update vanuit Dalyan

Ik heb ongeveer 1 maand niet de spirit kunnen vinden om mijn blog te updaten. Er is hier nogal veel gebeurd, en tegelijkertijd kabbelt het allemaal maar voort.
Mijn vriendjes hier zijn weg, Laura’s en Füsuns vrijwilligerswerk zat erop, en ze zijn respectievelijk terug naar Estland en Bodrum, Turkije. Het is hier stil, zo zonder hen, maar bovenal wordt er nu weer continu in het Turks gesproken waar ik maar de helft van begrijp. Ook zijn we nu met weinig mensen, en de meivakantie is begonnen, dus het stikt hier van de toeristen. Er zijn maar weinig mogelijkheden om nu nog vrij te krijgen en een dagje naar Dalyan te gaan, of zelfs maar een strandwandeling te maken.
Daarnaast hebben sommigen het misschien wel gelezen op mijn facebook: Bücür (de hond) is vier weken geleden overleden. Waarschijnlijk is ze aangevallen door een groot mannelijk wild zwijn (een beer), die hier nog steeds ’s nachts rondscharrelt. ’s Avonds de zonsondergang bekijken vanaf het strand, vind ik nu eng, en zelfs als ik hier op het centrum nachtdienst heb, luister ik goed, of ik niet iets hoor.
Maar er is ook goed nieuws. Sara is hier voor vijf dagen op bezoek geweest, en ik heb het enorm naar mijn zin gehad. Ik heb haar alles laten zien, en ze heeft ook meegeholpen met hand en span diensten. Daarnaast lekker bij gekletst, en het was gewoon fijn om weer bij elkaar te zijn. Ik mis haar nu alweer enorm, maar zie haar pas (als alles volgens planning gaat) over ongeveer 2 maanden.

We hebben inmiddels ook een nieuwe Karetschildpad met een beetje een zielig verhaal. 5 dagen geleden was ze ’s avonds een nest aan het maken vlakbij Izmir. Hierna had ze het nest dichtgegooid en zag op het strand wat vis liggen. Ze jatte wat vis, en de visser werd boos en bezorgde haar een diepe hoofdwond. 2 lieve mensen hebben ons gebeld, en haar vervolgens in de achterbak van de pick-up gelegd (52 kg) en haar naar ons gereden (500km). Ze kwam hier om 12 uur ’s nachts aan. Inmiddels gaat het goed met haar. De wond sluit zich, ze eet, en vanochtend mocht ze zelfs een paar rondjes zwemmen. Ze heet Neslihan (een ouderwetse Turkse naam) en is +/- 60 jaar oud.

Daarnaast heb ik nog een gevecht geleverd met het statistische programma SPSS dat Sara voor me uit Nederland had meegenomen. Om een of andere onbegrijpelijke reden moest ik dat eerst via internet laten registreren (wat hier enigszins lastig was). Nu werkt het als een zonnetje, maar zijn al mijn datums die ik heb ingevoerd in Excel veranderd in datums in de 17e eeuw. Dus nog even verder worstelen, maar dan kan de pret vast beginnen.

Oké, ik kan het toch niet voor me houden: inmiddels ben ik hier een bekendheid aan het worden onder de toeristen. Mijn Duits is redelijk opgevijzeld, en ik geef hier rondleidingen in het Duits, Engels en Nederlands. In een aantal hotels gonst het, dat mensen vooral hierheen moeten komen, omdat hier een Nederlandse zit, die hun uitleg kan geven over de schildpadden. Ze mogen alles vragen over de dieren, en er zijn geen gekke of domme vragen. Dat heb ik dan weer mooi in de pocket.

Ik heb inmiddels een nieuwe vriend gemaakt, eigenlijk samen met Laura. Ik heb hem Orville genoemd, naar de albatros van de Reddertjes (Walt Disney). Hij is ietwat verstrooid, vliegt de hele wereld over en is erg goed in het oplossen van problemen. Laura noemt hem Daddy. En eigenlijk heet hij Junior en is het een professor aan de universiteit van Glasgo.
Hij leert me een beetje Glaswegion, en sommige woorden lijken wel wat op het Nederlands. ‘Ken’ is van kennen, niet het ‘can’ van kunnen. En hij is gewoon grappig. Daarnaast heeft hij het voor elkaar gekregen zich te laten bijten door Iza (de jongste schildpad hier), en kan hij erg goed thee maken.

Mijn inspiratie is weer op, maar ik zal later nog een gedicht posten, dat ik aan zee heb geschreven.