Lost in Translation

Lost in translation
Als je het Engelse ‘has’ neerschrijft in plaats van het Nederlandse ‘had’, gaat het toch een beetje mis. Daarnaast heb ik vernomen dat als je lui bent, je ‘een lui beest op je rug hebt slapen’. Nou ja, dat schijnt nog wel mee te vallen, ik mijn mij te herinneren dat toen mijn moeder van 1986-1988 weg was, ze een heel nieuwe naam hadden geïntegreerd voor vuilcontainer: de kliko. Zolang ik dit soort grote dingen niet mis, voel ik me nog geen emigrant.

De afgelopen weken heb ik het te druk gehad met het rondleiden van grote groepen, want ja, die zijn voor mij. Als de Blauwe Bus met ‘Save the turtles’ komt, is die van mij! De Duitse groepen vind ik het leukst. Die blijven braaf bij elkaar, verbeteren soms mijn Duits en stellen veel vragen. Ook de Engelse en Nederlandse groepen zijn leuk, en de afgelopen week zelf 3 keer een applaus gehad. Best wel cool.
De groepen uit Scandinavië zijn gek genoeg het minst geïnteresseerd in mijn praatje. Niet dat ze onbeleefd zijn, maar ze blijven gewoon niet in één groep. Ze verspreiden zich als een olievlek en stellen vervolgens dezelfde vragen, waarop ik helaas dezelfde antwoorden moet geven.

Twee weken terug helaas ook een klein meisje aan het huilen gemaakt. Ik had verteld dat ze niet haar handje in het bassin mocht stoppen, maar ze deed het toch. Toen riep ik hard “DON’T”, en ging het meisje huilen. Daarna legde ik de ouders en oma uit, dat Iza (de jongste hier) twee dagen ervoor Junior had gebeten. En dat dat pijn deed. Moeder niet blij, maar oma had een te brede lach op haar gezicht, zo’n ‘ik-zei-het-toch’ in combinatie met een dankbare blik. Altijd grappig.
Maar tegen de koters ben ik eigenlijk altijd extra lief en zeg ik dat ze alles mogen vragen en dat er geen domme vragen zijn. Soms stellen ze een vraag en dan lachen de volwassenen. Maar ik geef ze altijd eerlijk antwoord, en soms ook door te zeggen dat het een goede vraag is, maar dat we dat gewoon nog niet weten.

Van de week was er een groepje met het syndroom van Down en helemaal happy dat ze alles mochten vragen wat ze wilden, en dat ook nog in het Nederlands. Wat zijn dat een lieve mensen zeg. En mooi dat ze de schildpadden vonden. "Mag ik er ook eentje mee naar huis nemen?" vroeg één van hen. Toch maar uitgelegd dat ze hopelijk snel weer de natuur in mogen, en dat ze niet in de koffer passen omdat ze in het water moeten blijven. En ook dat ze niet zo lief en schattig zijn. Maar zelf dat ik ook heel eventjes maar: "mag ik er ook eentje mee naar huis nemen?" Vervolgens hebben ze hier mooie T-shirts gekocht, dus dat was wel superleuk.

Het gebeurd weleens dat ik een groepje mensen in het Engels uitleg geef, en dan uit mijn ooghoek Duitsers of Nederlanders spot. Dan zeg ik altijd in hun eigen taal dat ze me alles mogen vragen over de schildpadden als ze dat willen, en dat levert vaak grappige gezichten op. Soms zijn ze zo verbaasd, dat ze me eerst niet verstaan.
Het enige nadeel hiervan is dat ik, zoals vandaag, een twee Nederlanders, drie Engelsen en een groepje Duitsers had, die allemaal in hun eigen taal vragen gingen stellen. De eerste drie vragen gingen vloeiend terug in de juiste taal. Daarna was ik het spoor een beetje bijster, en moest wat langer nadenken. Maar het is voor mij een grote uitdaging om zo snel te schakelen. Ik vind het leuk en geniet ervan. Soms hoor ik een vertaling vanuit het Engels die niet klopt, en dan verbeter ik hun maar. Niets is zo erg, als slechte voorlichting.

Toch moet ik eerlijk bekennen dat er nog steeds een paar woorden zijn in het Duits die ik maar niet kan onthouden: ‘verteringsstelsel’, ‘stofwisseling’ en ‘eelt’. Maar vaak zijn er mensen die me dan even helpen, en dat is wel erg fijn.

Binnenkort zal ik jullie even een korte beschrijving geven van een dagje hier.

En speciaal voor de Nederlander die hier op vakantie is, en die blijkbaar mijn blog leest: nog een fijne vakantie en geniet van Kaunos en Dalyan.